MGA KARANASAN KO BILANG ESTUDYANTE

                Bahagi ng aking Buhay                                                                                        Sa buong buhay ko bilang isang baitang siyam (9), inaamin ko na, hindi sa lahat ng araw at oras na binubuo nito ay puro saya. Naranasan ko na umiyak nalang dahil sa pagod at 'stress', sa dami ng mga proyekto na ipapasa. At matulog ng madaling araw na matapos lang. Tapos, pagpasok mo, yung mga aralin na tinuturo, nakaka-dugo ng utak. Pag-uwian na naman na, shooting dito, shooting doon, para sa short film na kailangan tapusin agad sapagkat aayusin pa ito (edit ). Pagkatapos, ay meeting naman dito, meeting doon. Hay.... nakakaluray ! Pag-uwi naman sa bahay, sasabihin sayo nga mga magulang mo na "O, umuwi ka pa ?. Babalutin ko na nga sana yung mga damit mo, tapos papadala ko sa eskwelahan nyo, parang doon ka na kasi nakatira!." Pinababayaan ko nalang, naiintindihan ko naman sila e, kulang na nga lang talada doon na ako tumira.  Pero hindi ako nagsisisi na nangyari lahat ng ito. Kasi Una, Hindi ko naman hinarap lahat ng ito ng mag- isa.Nandiyan ang mga guro para gumabay at magpasensiya kapag nagkakamali,mga kaklase at mga kaibigan upang dumamay at magpasaya,pamilya para sumuporta sa lahat ng aking gagawin at ang panginoon para patnubayan ako sa lahat ng aking gagawin. Pangalawa,sabawat pagkakamali na nagagawa ko,may nakukuha akong aral na mailalapat ko sa pang araw-araw na buhay. Pangatlo,wala akong pinagsisihan sapagkat,hindi mabubuo ang  "Highschool life" ko kung hindi ko mararanasan ang lahat ng ito.